DVB-T (Digital Video Broadcasting – Terrestrial) to przyjęty w Europie standard naziemnej telewizji cyfrowej.

DVB jest nazwą, założonego w 1993 roku, Projektu DVB (Digital Video Broadcasting Project), którego zadaniem jest opracowywanie rekomendacji dla przesyłania telewizji cyfrowej. Wynikiem prac Projektu DVB jest rodzina standardów telekomunikacyjnych ustanowionych przez ETSI (European Telecommunications Standards Institute) dla telewizji satelitarnej DVB-S i DVB-S2, kablowej DVB-C oraz naziemnej DVB-T i DVB-T2. Podstawą tych systemów jest strumień transportowy (TS) zdefiniowany i opisany w normie międzynarodowej ISO/IEC 13818-1 . TS składa się ze skompresowanych składowych wizji, fonii i danych oraz tablic (PSI) umożliwiających urządzeniu odbiorczemu odbiór wybranego programu telewizyjnego lub radiowego oraz danych.

Naziemna telewizja cyfrowa DVB-T poza zwiększeniem ilości programów oferuje lepszą jakość obrazu i dźwięku, a także umożliwia dodanie dodatkowych usług, takich jak wiele ścieżek dźwiękowych, dźwięk przestrzenny, czy szczegółowy przewodnik po programach (EPG). Możliwe jest także dodawanie usług interaktywnych oraz serwisów płatnych.